ÖZET

Amaç:

Bu çalışma erken, geç ve toplam konstipasyon sıklığı, ilişkili faktörler ve bunların hastaneye yatış günü, mide rezidüel hacmi, kusma, distansiyon, diyare, beslenme şekli, beyaz kan hücreleri, C- reaktif protein seviyeleri ve vücut sıcaklığı üzerine etkilerinin incelenmesini amaçladı.

Yöntem:

Bu gözlemsel kesitsel çalışmanın verileri, Türkiye’de Bolu ilinde bulunan bir devlet hastanesinin anestezi ve reanimasyon yoğun bakım ünitesinde toplandı. Örneklem, çalışmanın kriterlerini karşılayan 116 hastayı içerdi. Örneklem büyüklüğü, pilot çalışmanın sonuçlarına göre güç analizi kullanılarak belirlendi. Verilerin toplanmasında hasta bilgi formu, günlük gözlem formu ve Bristol dışkı kıvam ölçeği kullanıldı.

Bulgular:

Yoğun bakımda konstipasyon sıklığı %63,8 idi. Erken konstipasyon sıklığı %18,9, geç konstipasyon sıklığı ise %6,8 olarak belirlendi. Bu gruplarda hastanede kalış günü konstipasyonu olmayanlara göre daha uzundu. Ayrıca mekanik ventilatör desteği, enteral tüple beslenme ve diüretik ilaç kullanan hastalarda konstipasyon riski daha yüksekti. Yoğun bakımda konstipasyon gelişen hastaların yarısına lavman/laksatif uygulandı, sonrasında yarısından fazlasında diyare gelişti. Geç tip konstipasyon hastalarında distansiyon ve enteral beslenme daha sık görüldü. Beyaz kan hücreleri, C-reaktif protein seviyeleri ve vücut sıcaklığı tüm gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı değildi (p>0,05).

Sonuç:

Yoğun bakım ünitesinde dışkılama süresi dört gün olarak kabul edildiğinde bile konstipasyon sıklığının daha yüksek olduğu görüldü. Mekanik ventilatör desteği almak, enteral tüple beslenmek ve diüretik kullanmak konstipasyon riskini artırmaktadır.